3 Ağustos 2007 Cuma

yeniden yazıyorum seni

yeniden yazıyorum seni

durmadan siliyorum seni
önce ellerin çıkıyor aklımdan
becerikli beyazdılar
ve ne çok soğuktular
ne çok ısıtırdım öperdim
buz gibi gezinirlerdi gövdemde
ve sonra alnında iki damla ter

gözlerini nasıl sildim bilsen ağlarsın
iki kömür parçası
çizilmiş aklıma
iki mağara derin ve uzak
açık içimin sonsuzuna
sonra terkedilmiş iki kuyu
kurumuş suyu
sanki hiç olmadılar

nasıldın
görsem tanır mıyım
dalgalı saçların vardı
yüzün bir bebek
küçücük dudakların
ve ince çenen boynun
bir düş imgesiydin şimdi anımsamadığım

nasıl sildim seni anlatamam
rüzgara düşmüş bir fidandın yürürken
ince alımlı ve uzun
sarılırdım bıkmadan usanmadan
mutluluk olurdun sevinirdim
hangi öykümün güzeliydin yazamadığım

durmadan siliyorum seni
durmadan kanatıyorum kendimi
kırmızı bir çarpı atıyorum üzerine
sonra yeniden yazıyorum özenle
sen ne zaman benimleydin biliyor musun

resimlerini yırttım

önce resimlerini yırttım
sonra sesini sildim
hak edilmemiş aşklar
sıradan ve tek düze bir yaşam
kendini yok etmek nasıl
denedikçe yanılıyorsun

dönsen de olmaz
solmuş bir sevdanın
gülüsün sen
anladıkça bitiyorsun

Hiç yorum yok: